Zdrowie Choroba Leśniowskiego-Crohna – charakterystyka choroby Redakcja Opublikowano 9 lutego 2020 7 min czytania 0 802 Choroba Leśniowskiego Crohna charakterystyka choroby Choroba Leśniowskiego-Crohna jest nieswoistym procesem zapalnym przewodu pokarmowego. To choroba przewlekła, która powoduje biegunki, bóle brzucha, gorączki i może prowadzić do niedokrwistości czy wyniszczenia organizmu. Szybkie menu: 1) Choroba Leśniowskiego-Crohna – charakterystyka choroby 2) Występowanie choroby 3) Przyczyny występowania choroby 4) Chroba Leśnikowskiego i Crohna – objawy 5) Rozpoznanie choroby 6) Jak leczyć chorobę Crohna? Choroba Leśniowskiego-Crohna – charakterystyka choroby Choroba Leśniowskiego-Crohna (ChL-C) – jest to zapalna choroba jelita o niewyjaśnionej etiologii, zaliczana do grupy nieswoistych zapaleń jelit (IBD). Jest to przewlekły, nieswoisty proces zapalny ściany przewodu pokarmowego – może dotyczyć każdego jego odcinka, lecz jego najczęstszą lokalizacją jest końcowa część jelita cienkiego oraz początek jelita grubego. Jest to choroba przewlekła i nawracająca – objawy lubią się nasilać, a później słabną. Nie rzadko na błonie śluzowej powstają owrzodzenia. Oprócz tego tworzą się nieswoiste guzowate masy ziarnicze. Tworzące się w przebiegu choroby, odczyny zapalne na zewnątrz jelita, prowadzą do powstawania zrostów i różnych tworów guzowatych, powodując w konsekwencji zwężenie jelita i problemy w przechodzeniu treści jelitowej. Występowanie choroby Choroba Leśniowskiego i Crohna jest chorobą dosyć rzadko występującą w Polsce. Mimo tego odnotowuje się w ostatnich latach większą liczbę zachorowań wśród dzieci. Największy odsetek widoczny jest zarówno wśród osób młodych jak i pomiędzy 30-40 rokiem życia. Przyczyny występowania choroby Konkretne przyczyny powstawania choroby Leśniowskiego i Crohna nie są dokładnie znane, jednak można wyróżnić główne czynniki, które mają na to wpływ: predyspozycje genetyczne odpowiedź immunologiczną błony śluzowej pacjenta mikroflorę jelitową nagły spadek odporności wywołany np. infekcją wirusową czy bakteryjną stosowanie antykoncepcyjnych tabletek hormonalnych palenie papierosów stosowanie niesteroidowych leków przeciwzapalnych Chroba Leśnikowskiego i Crohna – objawy Nasilenie objawów waha się od łagodnego, przez umiarkowane, po ciężkie. Jeżeli stan zapalny objął docinek jelita krętego, choroba z początku może nie dawać żadnych objawów. Objawy jednak zależą od tego, w którym miejscu toczy się proces zapalny i jak bardzo jest nasilony. Jeśli chory odczuwa objawy takie jak biegunka, w stolcu zauważalny jest śluz lub krew, lub jeśli stolce są czarne to na pewno potrzeba mu pomocy medycznej. Również wtedy, gdy jego brzuch jest wzdęty, odczuwa silny ból a objawom towarzyszy gorączka powyżej 38 st. C. Najczęstsze objawy, na które mogą się skarżyć chorzy: ostre bóle brzucha wzdęcia utrata masy ciała ropnie okołoodbytnicze Istnieją pacjenci, którzy doświadczają również pozajelitowych objawów ChLC. Często są to bóle i obrzęki dużych stawów, różne powikłania skórne, stany zapalne spojówek lub tęczówek, czy też afty w jamie ustnej. Leśniowski-Crohn Rozpoznanie choroby Rozpoznania choroby Leśniowskiego i Crohna dokonuje się w oparciu o badanie przedmiotowe, podmiotowe oraz badania dodatkowe. W chorobie Crohna niezwykle ważne jest szybkie rozpoznanie i wdrożenie odpowiedniego leczenia choroby, ponieważ brak prawidłowej diagnozy może prowadzić do poważnych komplikacji, m.in. do wyniszczenia organizmu. Rozpoznanie choroby opiera się na ocenie objawów, analizie wyników badań laboratoryjnych (CRP, morfologia krwi), obrazu endoskopowego (kolonoskopia), radiologicznego (RTG) i ultrasonograficznego oraz na ocenie mikroskopowej wycinków jelita (histopatologia) pobranych w trakcie biopsji. Jak leczyć chorobę Crohna? Leczenie choroby jest przewlekłe – polega na zapobieganiu nawrotom i łagodzeniu zaostrzeń. Całkowite wyleczenie choroby nie jest niestety możliwe, choć można osiągać długotrwałe remisje. Terapia skupia się głównie na zmniejszeniu reakcji układu odpornościowego i przeważnie trwa przez całe życie. Chorzy bez wątpienia powinni zostać pod stałą opieką lekarską, a w leczeniu choroby stosuje się leki przeciwzapalne i immunosupresyjne, hamujące niewłaściwą odpowiedź immunologiczną. Podstawowymi lekami są preparaty kwasu 5-amino-salicylowego, a także glikokortykosteroidy podawane doustnie lub doodbytniczo. W cięższych przypadkach choroby podaje się glikokortykosteroidy dożylnie. Zdarza się również, że choroba ma bardzo agresywną postać i wymagane jest leczenie chirurgiczne.